1. o taekwondo-u
2. taekwondo,dokazana borilačka vještina
3. benefiti od vježbanja taekwondo-a
O TAEKWONDO-u
Taekwondo, kao jedinstvena riječ, sastavljena je od tri riječi (tae-noga, kwon-ruka,do-način) i u bukvalnom prijevodu je “način razbijanja rukama i nogama”. Riječ “Do” se prevodi kao “način“, ali sama smisao riječi “Do” za narode Dalekog istoka, za koje su borilačke vještine dio nacionalnih kultura, bi mogao prije biti objašnjen kao “put“. “Put” predstavlja sveopšti razvoj osobe u skladu sa filozofijom i etikom, odnosno moralnim principima borilačke vještine kojom se bavi, i kojih je potrebno da se pridržava ne samo u do jang-u (sali za vježbanje), već i u svakodnevnom životu. Zbog toga, taekwondo bi se prije mogao razumijeti kao “put primjene nožne i ručne tehnike u cilju samoodbrane”.
Borilačka vještina Taekwondo sastoji se od preko 3.200 različitih tehnika (blokova, udaraca, “čišćenja”, “poluga”, “bacanja”,…), što je čini potpunom formom samoodbrane. Bavljenje borilačkom vještinom taekwondo pruža osobi jedno potpuno iskustvo. Ukoliko mu se priđe sa potpunom otvorenošću, taekwondo može pružiti dosta više od umijeća puke samoodbrane.
Sve veća popularnost sportskog dijela taekwondo-a uticala je na to da je dosta klubova prestalo da njeguje borilaču vještinu, već se u njima vježbaju samo tehnike koje mogu donijeti poene na sportskim borilištima i sve više taekwondo prihvataju kao borilački sport. Ovo je, na globalnom nivou, dosta primjetno za klubove koji su u okviru WTF-a, dok za klubove u okviru ITF-a to uglavnom nije slučaj. Na ovo je uticalo više faktora od kojih je svakako najbitniji taj da je sportska borba po pravilima WTF-a od Olimpijskih Igara održanih u Seulu 1988.godine uvrštena kao demonstrativna Olimpijska disciplina (status koji sportski dio karatea dobija tek od Olimpijskih Igara u Tokiju 2020.godine), a od Olimpijskih Igara u Sidneju 2000.godine postala i zvanična Olimpijska disciplina. Imajući ovu činjenicu u vidu, kao i druge koji se na nju nadovezuju (veća podrška sponzora, države i lokalnih sredina za klubove i saveze koji donose medalje sa takmičenja, lakši put “savladavanju” takmičarskih tehnika od prihvatanja “izučavanja” borilačke vještine koji je duži i neizvjesniji, sposobnost trenera da “izučava” a kasnije i “prenosi” borilačku vještinu učenicima/cama), sasvim je razumljiva transformacija taekwondo-a koji se njeguje u WTF-u u borilački sport (Olimpijski taekwondo). Zbog same popularnosti Olimpijskih Igara, taekwondo se u svijetu sve više i prepoznaje kao borilački sport. U svom članku pod nazivom “Da li je taekwondo sport ili sistem samoodbrane?” (“Is Taekwondo a Sport or a Self-defense System?”), taekwondo trenerica Jane Hallender kaže: “Taekwondo je mnogo više od turnirskog takmičenja. Od udaraca, nogom ili rukom, do bacanja i poluga, taekwondo posjeduje širok spektar mjera kreiranih za odbranu od bilo kakvog napada. Najteži dio neće biti izučavanje same tehnika samoodbrane, već naći taekwondo trenera koji ih još uvjek podučava.” Svjesni toga, čelnici WTF-a, koji su sa dobrim namjerama popularizacije taekwondo-a uticali na uvrštavanje sportske borbe u zvaničnu sportsku disciplinu na Olimpijskim Igrama, u poslednjih nekoliko godina su započeli i sa takmičenjima u izvođenju formi. Forme (poomsae) predstavljaju samu “srž” borilačke vještine taekwondo, pa je takav potez bio sasvim i očekivan. Takmičenje u izvođenju formi je već uvrštena kao druga sportska disciplina taekwondo-a na Univerzijadi u Beogradu (2009), a takođe je u planu da uz sportsku borbu bude uvrštena kao zvanična sportska disciplina na nekoj od narednih Olimpijskih Igara. Ne mali uticaj na ovu odluku je imala i jačina klubova u razvijenim državama Zapada, koji su uglavnom u okviru ITF-a (ITF, druga najjača taekwondo federacije na svijetu, u većoj mjeri od WTF-a njeguje “izvorni”, tradicionalni taekwondo). Drugi, ne manji razlog, je i u tome što bavljenje sportskom borbom iziskuje od osobe izuzetno psihofizičko stanje, koje po prirodi stvari ograničava krug vježbača na mlade osobe (tzv “zenit” jednog takmičara/ke je u srednjim 20.tim godinama).
Ukoliko se taekwondo prihvati kao borilačka vještina sa širokim spektrom elemenata, koji su već spomenuti, a u dijelu site-a taekwondo elementi više možete naći o njima, onda su i mogućnosti njegovog vježbanja za sve uzrastne kategorije mnogo veće. Pored toga, taekwondo je odličan medijum za prikupljanje/ispoljavanje unutrašnje snage, koju svaki pojedinac posjeduje.
TAEKWONDO, DOKAZANA BORILAČKA VJEŠTINA
Na osnovu arhivskih podataka postoje saznanja da su Koreanski ratnici u toku svojih bitaka u velikoj mjeri koristili poznavanje tehnika samoodbrane koje ne podrazumijevaju korišćenje oružja.
Monasi koji su njegovali borilačke vještine su 1592.godine, u doba vladavine Yi dinastije, bili regrutovani sa ciljem odbrane od Japanskih invazionih snaga predvođenih Toyuotomi Hideyoshi-em. Ovaj podatak je još interesantantniji imajući u vidu da je Yi dinastija bila pod uticajem Konfućionizma, koji nije bio baš blagonaklon prema borilačkim vještinama.
U turbulentnim godina po kraju 2.svjetskog rata i vrlo brutalne Japanske okupacije (1910-1945), Koreanska Vlada je angažovala Won Kuk Lee-a, osnivača Chung Do Kwan-a, da sa svojim učenicima/cama pruži zaštitu stanovništvu Seoul-a, koje je bilo pod stalnim terorom lokalnih bandi.
Legitimnim vidom samoodbrane taekwondo postaje 1953.godine kada General Choi po nalogu Generala Sun Yub Baek-a, glavnokomandujućeg (Južno) Koreanske Armije, osniva 29-tu pešadijsku diviziju. 29-ta pešadijska divizija je dobila naziv Il Keu (“pesnica”) divizija, simbolišući pesnicu koja prekriva Koreansko poluostrvo. Il Keu divizija je bila jedinstvena po spajanju moderne obuke vojnika sa obukom u borliačkim vještinama.
Predsjednik Južnog Vijetnama, Go Din Diem, je 1962.godine uputio zahtjev Južno Koreanskoj Vladi da pošalje majstore taekwondo-a u cilju obuke Vijetnamske vojske. Upućenu grupu majstora/ instruktora predvodio je Major Tae Hee Nam, član Oh Do Kwan-a (škole Generala Choi-a). Kako se rat razbuktavao, tako je i broj majstora/ instruktora u Vijetnamu porastao na 647. Obuka je bila vrlo surova i usmjerena na što brži i efikasniji način neutralisanja protivnika. Efikasnost obuke dokazuju depeše Severno Vijetnamske vojske (Viet Cong) iz tog vremena, u kojima se savjetuje pripadnicima Viet Cong-a da izbjegavaju sukob i povlače se pred vojnicima koji su prošli obuku iz taekwondo-a. Na osnovu tog primjera iz prakse može se zaključiti da je sa taekwondo-om obuka vojnika u modernom ratovanju u velikoj mjeri unapređena, odnosno (a to je u praksi sve vidljivije) moderna obuka vojnika, a posebno specijalnih jedinica u sebi mora sadržati pojedine taekwondo elemente.
U današnje vrijeme, u okviru “Crnih beretki”, specijalnih jedinica Južno Koreanske Armije, kreirana je elitna jedinica “Bijeli tigrovi”, koja vježba novi vid borbe bez i sa oružjem poznate kao Teuk Gong Moo Sool. Sam naziv vještine je kovanica dva pojma, Teuk Gong se može prevesti kao specijalne jedinice, dok Moo Sool kao borilačka vještina. Drugim riječima ovo je vještina kreirana za specijalne jedinice. Teuk Gong Moo Sool predstavlja mješavinu više vještina, ali se najviše oslanja na TaeKwonDo i HapKiDo. Najviši rangirani majstor ove vještine je Veliki Majstor Yong Gil Song, nosilac crnog pojasa 8.DAN. Dugo je ova vještina čuvana od javnosti, odnosno bila vježbana samo od strane južnokoreanske vojske. U današnje vrijeme neke njene elemente mogu vježbati i civili, odnosno lica koja nijesu iz bezbjedonosnih službi J.Koreje. Koreanska Armija nije jedina koja u okviru svoje obuke ima obuku iz taekwondo-a. Specijalne jedinice armija SAD-a, Rusije, Turske, Irana i mnogih drugih u svojoj obuci imaju implementirane elemente taekwondo-a, što samo dokazuje efikasnost borilačke vještine taekwondo.
Ono što je karakteristično za borilačku vještinu Taekwondo je njena spremnost i podložnost promjenama u skladu sa promjenama u okruženju. Prva koje te promjene primjećuje i prihvata je na prvom mjestu Vojska Južne Koreje, odnosno njene specijalne snage.
Kao primjer može poslužiti Koreanska Systema kreirana od strane Majstora DK Yoo-a. Kreirana je po ugledu na Rusku Systemu koju u svojoj obuci izučavaju specijalne jedinice Specnaz Vojske Ruske Federacije, i Kraw Maga-u koju koriste u svojoj obuci specijalne jedinice Vojske Izraela.
BENEFITI OD VJEŽBANJA TAEKWONDO-A
Benefiti od vježbanja taekwondo-a po osobu su višestruki. U pogledu fizičkih, kod vježbača/ice povećava se izdržljivost, snaga, fleksibilnost, uravnoteženost i samokontrola organizma. U pogledu psihičkih, taekwondo utiče na smanjenje tenzije, depresije, besa, zamorenosti, a povećava koncentrisanost i mentalnu snagu organizma.
Taekwondo se pokazao i kao idealna praktična vježba za poboljšanje liderskih karakteristika vježbača/ice, a neke studije su pokazale da je korsno da ga vježbaju osobe koje se bave kriznim menadžemntom. Samim tim, sasvim je razumljivo da najjači svjetski univerziteti poput Harvarda ili Stenforda imaju svoje taekwondo timove.
Kod djece, taekwondo se pokazao kao dobro riješenje za razvoj samodiscipline i samopouzdanja, ali i za njihovu socijalizaciju putem razvijanja socijalnih vještina bilo da je to u sali ili na takmičenju. Djeca su upućena jedna na druge jer uvježbavaju borbene tehnike i međusobno se bore. Samim tim, uče da paze jedni na druge, a iz te pažnje nastaje kasnije i međusobno poštovanje. Nerijetko se dešava da se upoznaju na takmičenju i međusobno bore do poslijednje sekunde, a da se po skidanju zaštitne opreme traže oko borilišta kako bi se upoznali, ispričali i fotografisali za uspomenu. Tu je i specifičan taekwondo trening koji iziskuje razvijanje fleksibilnosti kod djece i ispravljanje nekih trenutnih tjelesnih nepravilnosti (ravni tabani, nepravilno trčanje, kriva kičma, nesnalaženje u prostoru i sl.). Pošto se dječije tijelo još formira, neke vježbe ili čitavi set-ovi vježbi se praktikuju tek kada dijete vježba izvjesni period od recimo 1.godine.
U slučaju odraslih (starijih) osoba, prije vježbanja je potrebno obavezno kontaktirati lekara. Ukoliko ne postoje zdravstveni problemi koji bi osujećivali, vježbanje taekwondo-a se pokazalo kao dobro riješenje za jačanje tijela, njegove fleksibilnosti i osjećaja uravnoteženosti organizma.